We hebben het gehaald!

Hier zit ik dan, met hele stijve benen en een ongelooflijk tevreden gevoel. Gisteren mochten we, ook mijn dochter Myrthe en haar vriend Marten liepen de marathon van Rotterdam voor de MLD-stichting, dan eindelijk de marathon lopen. We hebben er hard voor getraind en ook ons best gedaan om geld in te zamelen. Gezamenlijk hebben we bijna €13.000 opgehaald met 519 donateurs. Iedereen daarvoor nogmaals bedankt, jullie hebben ons er mede doorheen gesleept. Het werd voor ons alle drie, net als voor vele anderen, een zware marathon waarbij we aan het einde behoorlijk in snelheid hebben moeten inboeten. De reden is voor alle drie enigszins anders maar de zon/warmte speelde een best grote rol daarin. Hoewel het ideale omstandigheden leken, en we daarom in het begin ook wel iets te hard hebben gelopen, was de zon toch best sterk. Op zich niet schokkend maar de afgelopen maanden hebben we eigenlijk alleen maar getraind met zes graden, regen en windkracht 6, en dan is 14-15 graden met zon opeens echt warm (ik was ook zelfs een beetje verbrand op mijn hoofd). 

Toen het zwaar was heb ik echter aan twee dingen gedacht. Dat was naast alle mensen die mij steunden en die ik niet in de steek kon laten, vooral de symboliek met het traject van Judith richting de verlossende eindstreep van de transplantatie. Ook bij haar werd het steeds zwaarder, en dan wist ze ook nog niet eens waar de finish was. Dus elke keer als ik voelde/zag dat iklangzamer ging heb ik aan een moment gedacht in dat proces en het daarmee vergeleken. Dus bv. afgeurd voor 50%, besluit op de wachtlijst te laten plaatsen en de kramp die ik er op 40 km. even moest uitrekken was de teleurstelling dat ik geen levende donor kon zijn.

Maar uiteindelijk was daar de finish en vlak naast de finish aan de reclameborden zat Judith hard te gillen. Ze had angstzweet gekend omdat we alle drie een tijdje stil hadden gestaan in de app en ze al allerlei mensen had zien instorten op de finish. Zij maakte dus mee wat wij hadden meegemaakt, aan de kant staat, je zorgen maken en ook weinig kunnen doen anders dan ondersteunen waar nodig. 

Uiteindelijk ben ik gefinisht in 3:25:29, een alleszins respectabele tijd denk ik, hoewel ik het liever anders had opgebouwd. Maar he, het blijft de marathon en daarin kan van alles gebeuren. Na afloop met z'n allen lekker wat gegeten en gedronken om de marathon te evalueren. Het was een mooi en inspirerend project, ik hoop dat jullie er ook van hebben genoten.